Buick-Riviera.pl

RIVIERA

Propozycja Buicka została oficjalnie zaakceptowana w Kwietniu roku 1961. Dla Bill'a Mitchell'a była to znacząca ulga, oznaczało to brak zmian w pierwotnym projekcie.  Jedynym elementem XP-715, który nie został wprowadzony do produkcji, były lampy przednie. Oryginalny gliniany model posiadał lampy zamaskowane za otwieranym grillem przednich błotników, ale koszty takiego rozwiązania i problemy techniczne, wymusiły usunięcie tej opcji w ostatnim momencie, skutkując montażem lamp na grillu chłodnicy. Buick zdecydował się nadać nazwę nowemu samochodowi "Riviera", nazwę używaną przez Buicka od roku 1949 do określenia swoich nadwozi typu hardtop, bez słupków między szybami.

Rollert chciał aby nowa Riviera była gotowa do sprzedaży w roku 1963, co dawało szefowi technicznemu Buicka, Lowell'owi Kintigh'owi mniej niż półtora roku na transformację glinianego modelu w samochód. Taki kalendarz dawał bardzo mało czasu na zastosowanie nowinek technicznych, tak więc Riviera otrzymała skróconą wersję ramy w kształcie litery X, używaną w dużych modelach Buicka. Riviera posiadała rozstaw osi 117 cali (2972 mm), długość 208 cali (5258 mm), przez co była krótsza o około 6 cali (152 mm) i lżejsza o około 200 funtów (90 kg), niż model LeSabre. Projektant wnętrza George Moon, zapożyczył wiele elementów kokpitu z wielkiego Buick'a Electra, ale aby utrzymać status Riviery jako rywala Thunderbirda, zaprojektował dzielone siedzenia i centralną konsolę między nimi.

Stylistyka wnętrza Riviery pierwszej generacji, pozostała zasadniczo niezmieniona przez wszystkie trzy lata produkcji. Tu widoczne wnętrze rocznika 1965, posiada standardową kierownicę (była też opcjonalna kierownica z imitacją drewnianej obręczy). Podwójne duże zegary współdzielone z modelem Electra 225, sugerują wyposażenie w wiele wskaźników, ale w rzeczywistości większość funkcji informacyjnych zrealizowana jest za pomocą lampek kontrolnych. Na zdjęciu widnieje tapicerka winylowa, opcja skórzanej tapicerki dostępna była tylko w pierwszym, 1963 roku produkcji, później niedostępna. Widoczne radio oczywiście nie jest oryginalne. Copyright (c) [2007] Aaron Severson.

Chociaż Mitchell posiadał zapewnienia Roller'ta, że nie będą dokonane żadne zmiany w projekcie XP-715, to ciągle był przekonany że Buick może coś w nim popsuć. Chwilę po tym, gdy Buick wygrał rywalizację o projekt, wysłał posłańca do Rollert'a z uwagą opisującą jak on widzi Rivierę: skrzyżowanie pomiędzy Ferrari i Rols Royc'em. To była wysoko zawieszona poprzeczka, biorąc pod uwagę że każdy z tych ręcznie wytwarzanych samochodów kosztował trzy razy więcej niż planowana cena Riviery. Jednak inżynierowie od podwozia Lowell'a Kintigh'a postarali się i zrobili Rivierę bardziej sportową niż był Thunderbird, który to powoli przeistaczał się w ślamazarnego ulicznika.

Riviera posiadała zdecydowaną przewagę w mocy silnika nad Thunderbirdem. Standardowym silnikiem Riviery był V8 401 cali (6,6 L), z 325 KM (242kW) mocy, to jest o 25 KM (10kW) więcej niż standardowy silnik w Fordzie. Opcjonalnie był dostępny większy silnik Wildcat 465, 425 cali (6,9 L), generujący 340 KM (254 kW). Jedyną oferowaną skrzynią biegów w 1963 roku, była TwinTurbine - ostateczna wersja ewolucji automatycznej skrzyni biegów Dynaflow Buicka, produkowanej od 1948 roku. Była to skrzynia dwubiegowa, jednak podczas normalnej jazdy w ogóle nie zmieniała biegów, jej działanie polegało w rzeczywistości na odpowiednim wzmacnianiu momentu obrotowego poprzez czteroelementowe sprzęgło. Dlatego bieg drugi służył i do ruszania i do jazdy, podczas gdy bieg pierwszy można było załączyć ręcznie w razie potrzeby, np. podczas ruszania z dużym obciążeniem (przyczepa, pod górę, itp.). Nie była to najwydajniejsza konstrukcja wśród skrzyń biegów dostępnych na rynku, ale za to nie było innej pracującej tak gładko i kulturalnie.

Tylne błotniki Riviery wystawały na bok troszkę więcej niż drzwi, tworząc kształt znany jako "Butelka Coca-Coli". Ich poszerzony kształt został zapożyczony z samolotów myśliwskich tamtych lat. Kadłub naddźwiękowego myśliwca zwężał się w miejscu mocowania skrzydeł, aby zminimalizować odkształcenia w polu przekroju poprzecznego, co zmniejszało opór okołodźwiękowy. Copyright (c) [2007] Aaron Severson.